Even persoonlijk…

Meestal schrijf ik mijn mailtjes, klasbordberichten en nieuwsitems in algemene zin. Ik mag dan ook vaak als woordvoerder van het team optreden en in de pen klimmen. Nu even niet!

Afgelopen week was een pittige week in school. Robert was er niet, Janette was er niet, Yvette was er niet, Jolijn was er niet en mijn stem was er ook niet. In een tijd dat anderhalve meter afstand de norm is, dat ouders de school niet in mogen komen en we dus allemaal massaal bellen was dat best een uitdaging.

De week daarvoor waren er ook al behoorlijk wat mensen ziek en zagen we het aantal besmettingen in school snel oplopen. Verschillende leerkrachten en ambulante mensen schoven, kwamen extra dagen terug en namen zo de taken van hun collega’s over. In plaats van streven naar continuïteit en stabiliteit was het een periode van overleven. Elke klas bemensen, voorkomen dat kinderen naar huis gestuurd werden om organisatorische redenen.

Kortom: niet de kwaliteit die je als school wil bieden, maar wel een noodzakelijk iets.

Het was ontzettend mooi om te zien welke reacties wij kregen van ouders. Mensen die mailden om te vertellen dat ze het fijn vonden dat er iemand voor de klas stond, beterschapswensen, in plaats van bellen werd er moeiteloos geschakeld naar app of mail en er kwamen zelfs aanbiedingen om te komen helpen. In een woord: hartverwarmend!

Natuurlijk hoop ik dat volgende week weer een ‘gewone’ (durf het woord amper te gebruiken) week wordt. In elke klas de juf of meester die je verwacht en ook de kinderen weer uit isolatie of quarantaine.

Terwijl ik dat schrijf weet ik ook dat volgende week de Tien Minuten Gesprekken plaatsvinden. Dat er weer even fysiek contact mogelijk is tussen ouders en leerkrachten. Een gesprek. Heel fijn!

Ik realiseer me ook dat dit voor het team opnieuw een vierkant rooster betekent. Oudergeprekken zijn altijd best intensief voor leerkrachten. Het schrijven van rapporten ook, zeker als er de laatste twee jaar zoveel verandert.

Wat ik eigenlijk wil zeggen is: “dank!” Dank aan alle ouders voor het begrip, de medewerking en alle andere vormen van steun richting het team. Dank aan alle teamleden voor alweer een intensieve periode vol onzekerheid, snel schakelen en enorm hard werken. Wanneer ik dan zo aan het einde van de week even een momentje vind om te reflecteren, dan kan ik niks anders concluderen dan dat ik enorm trots ben op hoe de school erbij staat. Dat is het resultaat van u als ouder en de teamleden, die er samen het beste van weten te maken. Dat mag best gezien en gewaardeerd worden!

De beste graadmeter om te weten hoe de school erbij staat, dat zijn nog steeds de kinderen. Ik zie kinderen lachen en spelen. Ik zie kinderen soms een knuffel aan de juf geven. Ik zie leerkrachten stralen als de cito toetsen worden afgenomen en de scores bevestigen wat we al dachten. Ik zie kinderen langskomen voor een gesprekje of omdat ik aangezien wordt voor sterke meester, fiets reparateur of chromebook-foutmelding-oplosser… Eigenlijk heel gewoon allemaal en dat vertelt me dat we de goede dingen aan het doen zijn en het motiveert om volgende week weer een volgende stap te zetten richting de school die we willen worden. De lat hoog houden. Tot die tijd allemaal even lekker weekend vieren en dik tevreden zijn over de school die we nu zijn. De voetjes omhoog houden.

Dank!

Dennis